کودکی را دیدی ای بالغ نظر

کو بود از معنی خود بی خبر

ناشناس دور و نزدیک آنچنان

ماه را خواهد که بر گیرد عنان

از همه بیگانه آن مامک پرست

گریه مست وشیر مست و خواب مست

زیر و بم را گوش او در گیر نیست

نغمه اش جز شورش زنجیر نیست

ساده و دوشیزه افکارش هنوز

چون گهر پاکیزه گفتارش هنوز

جستجو سرمایه ی پندار او

از چرا ، چون ، کی ، کجا ، گفتار او

نقش گیر این و آن اندیشه اش

غیر جوئی غیر بینی پیشه اش

چشمش از دنبال اگر گیرد کسی

جان او آشفته می گردد بسی

فکر خامش در هوای روزگار

پر گشا مانند باز نو شکار

در پی نخجیرها بگذاردش

باز سوی خویشتن می آردش

تا ز آتشگیری افکار او

گل فشاند زرچک پندار او

چشم گیرایش فتد بر خویشتن

دستکی بر سینه می گوید که من

یاد او با خود شناسایش کند

حفظ ربط دوش و فردایش کند

سفته ایامش درین تار زرند

همچو گوهر از پی یک دیگرند

گرچه هر دم کاهد ، افزاید گلش

«من همانستم که بودم» در دلش

این «من» نو زاده آغاز حیات

نغمهٔ بیداری ساز حیات

ملت نوزاده مثل طفلک است

طفلکی کو در کنار مامک است

طفلکی از خویشتن نا آگهی

گوهر آلوده ئی خاک رهی

بسته با امروز او فرداش نیست

حلقه های روز و شب در پاس نیست

چشم هستی را مثال مردم است

غیر را بیننده و از خود گم است

صد گره از رشتهٔ خود وا کند

تا سر تار خودی پیدا کند

گرم چون افتد به کار روزگار

این شعور تازه گردد پایدار

نقشها بردارد و اندازد او

سر گذشت خویش را می سازد او

فرد چون پیوند ایامش گسیخت

شانهٔ ادراک او دندانه ریخت

قوم روشن از سواد سر گذشت

خود شناس آمد ز یاد سر گذشت

سر گذشت او گر از یادش رود

باز اندر نیستی گم می شود

نسخهٔ بود ترا ای هوشمند

ربط ایام آمده شیرازه بند

ربط ایام است ما را پیرهن

سوزنش حفظ روایات کهن

چیست تاریخ ای ز خود بیگانه ئی

داستانی قصه ئی افسانه ئی

این ترا از خویشتن آگه کند

آشنای کار و مرد ره کند

روح را سرمایهٔ تاب است این

جسم ملت را چو اعصاب است این

همچو خنجر بر فسانت می زند

باز بر روی جهانت می زند

وه چه ساز جان نگار و دلپذیر

نغمه های رفته در تارش اسیر

شعلهٔ افسرده در سوزش نگر

دوش در آغوش امروزش نگر

شمع او بخت امم را کوکب است

روشن از وی امشب و هم دیشب است

چشم پرکاری کا بیند رفته را

پیش تو باز آفریند رفته را

بادهٔ صد ساله در مینای او

مستی پارینه در صهبای او

صید گیری کو بدام اندر کشید

طایری کز بوستان ما پرید

ضبط کن تاریخ را پاینده شو

از نفسهای رمیده زنده شو

دوش را پیوند با امروز کن

زندگی را مرغ دست آموز کن

رشتهٔ ایام را آور بدست

ورنه گردی روز کور و شب پرست

سر زند از ماضی تو حال تو

خیزد از حال تو استقبال تو

مشکن ار خواهی حیات لازوال

رشتهٔ ماضی ز استقبال و حال

موج ادراک تسلسل زندگی است

می کشان را شور قلقل زندگی است